Pamięci bohaterów

„Oddzielili cię, syneczku, od snów, co jak motyl drżą,
haftowali ci, syneczku, smutne oczy rudą krwią,
malowali krajobrazy w żółte ściegi pożóg,
wyszywali wisielcami drzew płynące morze.
Wyuczyli cię, syneczku, ziemi twej na pamięć,
gdyś jej ścieżki powycinał żelaznymi łzami.
Odchowali cię w ciemności, odkarmili bochnem trwóg,
przemierzyłeś po omacku najwstydliwsze z ludzkich dróg.
I wyszedłeś, jasny synku, z czarną bronią w noc,
i poczułeś, jak się jeży w dźwięku minut – zło.
Zanim padłeś, jeszcze ziemię przeżegnałeś ręką.
Czy to była kula, synku, czy to serce pękło?”

Elegia o…[chłopcu polskim]
Krzysztof Kamil Baczyński

1 sierpnia 1944 r. wybuchło Powstanie Warszawskie – wystąpienie zbrojne przeciwko okupującym Warszawę wojskom niemieckim. Uczestnikami tego heroicznego zrywu były dzieci i młodzież. Obok dorosłych do walki stanęli chłopcy i dziewczęta w wieku 11 – 18 lat, z których część była odpowiednio przeszkolona w harcerskich Szarych Szeregach ale większość zdobywała doświadczenie w ulicznych walkach.
Młodzi ludzie byli łącznikami, przewodnikami w kanałach, niszczyli butelkami z benzyną niemieckie czołgi, z bronią w ręku pełnili służbę liniową na barykadach.
Wiele dzieci było zaangażowanych w walkę powstańczą min. w  Harcerskiej Poczcie Polowej sprawując ciężką, śmiertelnie niebezpieczną służbę. Młodzi powstańcy pomagali przy różnych pracach, które trzeba było wykonać na tyłach np. przy gaszeniu pożarów, pielęgnowaniu rannych i opiece nad ludnością cywilną.

W kolejną rocznicę wybuchu Powstania należy wspomnieć i uczcić ich pamięć, pochylić się nad ich straconym dzieciństwem i odebranym przez wojnę krótkim życiem.